donderdag 22 juni 2017
Liefste dagboek,

Wat heb ik het toch druk gehad de laatste tijd, dit komt vooral doordat het de laatste periode van het jaar is: de examenperiode.

Blokken, blokken en nog eens blokken. Met je hoofd boven de boeken hangen, waardoor je een stijve nek krijgt, om te hopen dat alles wat je daar ziet zich als vanzelf in je hoofd gaat prenten. Ikzelf heb wel één voordeel, ik ben namelijk een beelddenker. Leren gaat bij mij iets vlotter, als ik goed geslapen heb tenminste. Jammer genoeg is dat laatste niet altijd waar.

Examens en kinesitherapie, een goede combinatie?

Je kent het vast wel: Je voelt je verplicht om te studeren, maar je gedachten zeggen dat je naar de kinesitherapeut moet gaan om oefeningen te gaan doen. je zit dus met een dilemma. Wat is nu het beste? Hoe krijg ik het allemaal gedaan? Hoe ga ik hier het beste mee om? 

Als je in staat bent om goed te plannen, zal je zien dat het allemaal mogelijk is. Het lijkt voor jou misschien onmogelijk, maar met de juiste hoeveelheid doorzettingsvermogen en goede moed wordt dat wat ooit onmogelijk leek toch mogelijk. Zie je wel, je kan het!

Een goede planning is goud waard

Voor mij is het hebben van een overzichtelijke, duidelijke en haalbare planning goud waard. Door het hebben van een goede planning ben ik immers in staat om grotere hoeveelheden te verwerken, deze ook beter te onthouden. Nu zal je wel zeggen: Dat is toch voor iedereen zo? Ja, het is inderdaad voor iedereen beter om gestructureerd te werken. Maar, de stressniveau's liggen anders. Bij iemand met een reumatische aandoening, waaronder ikzelf, is het zo dat je stress lichamelijk gaat voelen. De stress neemt de touwtjes van je spieren in handen, wat resulteert op een grotere hoeveelheid pijn. De stress en de pijn kan je wel missen bij het maken van examens. 

De kinesitherapie: Een confrontatie met jezelf

Wanneer je een reumatische aandoening hebt, weet je dat de kans groot is dat je naar de kinesitherapeut moet gaan. Deze mensen helpen je, proberen je te ondersteunen waar nodig en zijn als het ware een muur achter je om je vast te houden. Je weet dat ze je helpen, maar af en toe doet het je pijn. Je wordt als het ware steeds met jezelf geconfronteerd. Je leert je eventuele zwaktes kennen en gaat hierop trainen. Soms is het zeer zwaar, heb je zo veel pijn dat je zou kunnen wenen, de andere keren kan je wel 100 oefeningen in één keer doen. Het is zoals ons leven, elke dag is anders. Sommige dagen zijn goed, anderen zijn minder goed. Ik neem het zoals het komt, ik geniet van het leven.

(her)ontdekking van jezelf

Ik ben iemand die het leven steeds vanuit een positief perspectief probeert te bekijken. Ik doe mijn best om de "negatieve" dingen om te zetten naar positieve, dit onder andere door het opzetten van verschillende projecten ten voordele van het goede doel. Ik ben altijd iemand geweest die anderen graag helpt, maar meer na mijn diagnose. Ik ken twee versies van mezelf, de Tommy voor de diagnose en de Tommy na de diagnose. Hier zit een zeer duidelijk verschil in. Diep vanbinnen ben ik nog steeds dezelfde persoon, maar mijn gedachtegang is anders. Vanaf de diagnose heb ik afscheid genomen van de vorige versie van mezelf, de nieuwe versie "Tommy 2.0" bevat een klein foutje. Ik ben het leven meer gaan waarderen, een mensenleven een hogere waarde gaan geven en steeds dankbaar geweest naar andere mensen toe. Het leven gaat niet altijd zoals wij zelf willen, dat heb ik ondertussen al meerdere keren aan de lijven mogen ondervinden.  Ik ben er ook achtergekomen dat ik een heel andere pijnervaring heb ten opzichte van vroeger. Als ik eens van de trap val, dan begin ik helemaal te trillen en soms zelfs te hyperventileren, iets wat ik vroeger niet had. Ik leer mezelf, waaronder ook andere mensen, iedere dag beter en beter kennen. Ik leer waar mijn grenzen zijn, wanneer ik moet stoppen, wanneer ik moet uitrusten, ..... . Door de ziekte van Bechterew, heb ik mezelf op een andere manier leren kennen en heb hier iets leuks mee gedaan :). 


Zo mijn lieve dagboek, nu heb ik je weer een beetje op de hoogte gebracht. Voilà se, nu kan jij weer lekker opwarmen in het zonnetje. Je begint al te bruinen.

Tot de volgende keer dagboek.

Veel liefs,
Tommy

0 reacties:

Een reactie posten