Liefste dagboek,
Zoals je ondertussen na al die jaren al weet, heb je voornamelijk een goed uithoudingsvermogen en een positieve mindset nodig om goed om te kunnen gaan met een chronische onzichtbare ziekte (waar mijn trouwe metgezel Mr. B. er één van is). Deze week vroeg iemand op het werk hoe het werk hoe het echt met me gaat. Niet de gewone "Alles goed?" die eerder als begroeting dient, maar echt oprecht. Een vraag waarbij ik even moest nadenken hoe ik dit precies zou beantwoorden. Hoe leg je nu op een eenvoudige manier uit dat "goed", voor iemand met een chronische aandoening, slechts een relatief begrip is?
Ik heb natuurlijk iedere dag pijn in mijn gewrichten, maar dat zie je aan de buitenkant niet. Het is eigenlijk een gevecht dat intern zal plaatsvinden, waar je aan de buitenkant niets van zal merken. Een aantal patiënten vergelijken het hebben van een auto-immuunziekte met topsport. Iedere dag is jouw lichaam immers steeds het beste van zichzelf aan het geven, met hopelijk een "overwinning" als resultaat. Deze dagelijkse "wedstrijd" kost immens veel energie, waardoor je gauw in een vicieuze cirkel zal terechtkomen. Ik probeer, dankzij mijn grote hoeveelheid optimisme, iedere negatieve situatie om te buigen naar iets positiefs. Dit is echter niet elke dag even gemakkelijk, maar ik probeer het wel.
Mijn gelukjes
- Dat het leuk is als iemand naar je luistert, zonder zelf "oplossingen" aan te reiken.
- Dagelijkse wandelingen, die extra energie geven (zeker als de zon ook van de partij is)
- Een goed gesprek en de warme nabijheid van mijn partner
- Een heerlijk warm tasje thee in de ochtend, om letterlijk en figuurlijk aan op te warmen
- Het lezen van blogberichten van medeschrijvers.
- Schrijven in mijn (digitale) dagboek --> JIJ!
0 reacties:
Een reactie posten