Het dagboekverhaal van Tommy Daanerickx

Liefste dagboek,

Vandaag weer een berichtje van mij. Ik krijg zeer veel mails met betrekking tot de omgang van de chronisch zieke met zijn/haar omgeving, hoe belangrijk is je omgeving en hoe ga je ermee om? Hieronder ga ik deze vragen beantwoorden.

Relaties en vertrouwen, hoe ga je ermee om?

Je kent het gevoel vast wel, je bent iemand tegengekomen en je voelt de klik. In gedachten begin je al te dromen en zie je allerlei leuke gebeurtenissen in je hoofd. Op een gegeven moment voel je iets raars in je buik, je bent altijd gelukkig en je loopt precies op roze wolkjes, .... als je dit alles hebt dan mag je het zeker weten: Jij bent verliefd tot over je oren verliefd!

Als je eenmaal een koppel bent, horen daar ook verantwoordelijkheden bij: Samen leuke dingen doen, voor elkaar zorgen, elkaar steunen, oneindig veel van elkaar houden, elkaar trouw zijn, eerlijk en rechtuit zijn en vooral voor altijd bij elkaar zijn/blijven Je gaat immers samen voor jullie toekomst, of niet? Een ander zou immers jullie toekomst in de weg kunnen staan, wat nadelig is voor beide partijen.

Hoe zit het dan met de reumatische aandoening?

Bij iemand met een reumatische aandoening moet je heel voorzichtig zijn in omgang. Die persoon heeft al zeer veel meegemaakt, heeft al moeilijke periodes doorstaan omtrent zijn/haar ziekte en nog zo veel meer.  Zet jezelf eens in de schoenen van de ander, hoe zou jij willen dat een ander met je omgaat als jij 24/24 en 7/7 pijn hebt? Probeer je aandacht niet te focussen op de ziekte, maar op de persoon diep vanbinnen. De chronisch zieke is nog steeds dezelfde persoon van voor zijn/haar diagnose.

Hoe denk ik erover?

In mijn verleden heb ik, net als zo vele anderen, veel meegemaakt. Ik heb al een hele lijdensweg achter de rug nog voor mijn diagnose. Je zit met vragen, onwetendheid, weet niet wat er gaat gebeuren, je weet niet hoe je toekomst eruit ziet, .... . Daarnaast kom je in je leven verschillende personen tegen, die personen beïnvloeden ook je doen en laten. Na mijn diagnose ben ik het leven een andere waarde gaan geven. Waarom moeilijk doen tegen anderen? Waarom is niet iedereen even eerlijk/lief? Waarom energie steken in mensen die mijn energie en moeite niet waard zijn? Allemaal vragen die voor een groot stuk mijn leven hebben bepaald. Als ik van iemand hou dan doe ik dat ook met heel mijn hart. Ik ga er voor de volle 100% voor. Waarom zou je anders een relatie aangaan als je dat niet zou doen? Als je open bent naar de ander, kan je samen heel veel bereiken. Vertel elkaar over je dromen, over wat je bezig houdt, over wat je wel/niet leuk vindt aan de ander, wat je liever wel/niet wilt doen, wat je graag of minder graag doet, hoe je denkt over "trouw" zijn, hoe je samen aan de toekomst kunt bouwen, .... . Kortom, maak er samen jullie verhaal van. Niets of niemand mag jullie geluk ooit in de weg staan. Wat samen hoort zal samen blijven. Het is net zoals de puzzelstukjes die in elkaar passen. Jullie zijn die puzzelstukjes en vormen samen de puzzel, jullie eeuwig durende verhaal.

Je leeft maar één keer, hebt maar één hart en als je dat aan iemand hebt gegeven dan betekent dat zeer veel. Je volledige zijn (lichaam, hart en geest) voor wat je aan het vechten bent, aan iemand geven is één van de mooiste gebaren die je kan doen naar de ander toe. Woorden zeggen heel veel, maar daden nog veel meer. Tijd en liefde, alsook de persoon om wie je geeft en een toekomst mee wilt opbouwen, zijn heel kostbaar. Het is jullie toekomst, ga er samen voor. Jullie vormen samen immers een ijzersterk team, een team dat: voor elkaar gaat, elkaar beschermt, de relatie beschermt, zorg draagt voor elkaar, elkaar steunt, elkaar troost, .... . Kortom, als jullie samenzijn zijn jullie meer dan gelukkig.  Dat hoort zo te blijven, jullie zijn samen 1!

Ik ben misschien niet perfect, niet zoals de zo vele mensen die wel gezond zijn, maar ik leef vanuit mijn hart en ziel. Als ik ergens voor ga, ga ik er ook volledig voor. Zoals vele dokters al hebben gezegd: iemand die gelukkig is met jou, heeft goud in zijn handen. Ben ik daarom minder waard dan de rest? Nee, want iedereen is uniek en heeft zijn eigen talenten. Bouw op je talenten verder, des te meer je deze ontwikkelt des te meer deuren er voor je zullen opengaan.

Ik heb in de verschillende voorbije jaren een aantal mensen leren kennen met kanker. We hebben het allemaal wel eens meegemaakt, mensen uit je nabije omgeving die te maken krijgen met kanker. Kanker is op zich ook onvoorspelbaar, de gevolgen zijn zelfs zo groot dat je eraan kan overlijden. Jammer genoeg zijn er onder de kankerpatienten ook veel kinderen/jongeren. Kinderen van 10 jaar en jonger (ook ouder), die nog niet lang op deze aardbol verblijven en nu al te horen krijgen dat ze in het slechtste geval niet lang meer te leven hebben. Ik heb jammer genoeg enkele mensen moeten afgeven die de strijd tegen hun ziekte hebben verloren. Die verhalen blijven in mijn hoofd zitten en bepalen ook mee mijn leven. Laten we samen er iets aan doen! Laten we samen strijden tegen al onze ziektes, samen ben je immers sterker dan alleen!

Zo dagboek, ik hoop dat ik je veel heb kunnen leren vandaag.

Veel liefs
Tommy